رسول خدا(ص) از میان فرقه های مختلف اسلامی، تنها یک فرقه را نجات یافته معرفی کرده است..
حدیث:
عَن أنَسِ بنِ مالِک قالَ: کانَ رَسولُ اللّهِ(ص) یقولُ: تَفَرَّقَت اُمَّهُ موسی عَلی إحدی وسَبعینَ مِلَّهً (فِرقَهً)؛ سَبعونَ مِنها فِی النّارِ وواحِدَهٌ فِی الجَنَّهِ، وتَفَرَّقَت اُمَّهُ عیسی عَلَی اثنَتَینِ وَسَبعینَ فِرقَهً؛ إحدی وسَبعونَ فِرقَهً فِی النّارِ و واحِدَهٌ فِی الجَنَّهِ، وتَعلو اُمَّتی عَلَی الفِرقَتَینِ جَمیعاً بِمِلَّهٍ؛ واحِدَهٌ فِی الجَنَّهِ وثِنتانِ وسَبعونَ فِی النّارِ. قالوا: مَن هُم یا رَسولَ اللّهِ؟ قالَ: الجَماعاتُ الجَماعاتُ.
قالَ یعقوبُ بنُ زَیدٍ: کانَ عَلِی بنُ أبی طالِبٍ إذا حَدَّثَ هذَا الحَدیثَ عَن رَسولِ اللّه(ص)، تَلا فیهِ قُرآنا:«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْکتَابِ ءَامَنُواْ وَاتَّقَواْ لَکفَّرْنَا عَنْهُمْ سَیئاتِهِمْ»إلی قَولِهِ:«سَاءَ مَا یعْمَلُونَ»[۱]، وتَلا أیضاً: و«وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّهٌ یهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ یعْدِلُونَ»[۲]یعنی اُمَّهَ مُحَمَّدٍ(ص).[۳]
ترجمه حدیث
از اَنَس بن مالک، روایت شده که گفت: پیامبر خدا می فرمود: «امّت موسی(ع) به هفتاد و یک ملّت (فرقه) پراکنده شدند که هفتاد ملّت آن در آتش اند و یکی در بهشت است. امّت عیسی(ع) هفتاد و دو فرقه شدند که هفتاد و یک فرقه در آتش اند و یکی در بهشت است و امّت من، یک فرقه از آنها بیشتر دارد که یکی در بهشت است و هفتاد و دو فرقه دیگر در آتش اند».
گفتند: آنان کیستند، ای پیامبر خدا؟
فرمود: «گروه ها، گروه ها!».
یعقوب بن زید می گوید: علی بن ابی طالب(ع) هر گاه این حدیث را از پیامبر خدا(ص) بازگو می کرد، در آن، این آیه قرآن را می خواند: «و اگر اهل کتاب ایمان آورده و پرهیزگاری کرده بودند، قطعاً گناهانشان را می زدودیم و آنان را به بوستان های پر نعمت، وارد می ساختیم و اگر آنان به تورات و انجیل و آنچه از جانب پروردگارشان به سویشان نازل شده است، عمل می کردند، قطعا از بالای سرشان و از زیر پاهایشان نعمت می یافتند. از میان آنها، گروهی میانه رو هستند و بسیاری از ایشان بد رفتار می کنند». همچنین این آیه را تلاوت می کرد: «و از میان کسانی که آفریده ایم، گروهی هستند که به حق، هدایت می کنند و به حق، داوری می نمایند». [می فرمود:] «مقصود، امّت محمّد(ص) است».
********************************************
[۱]. المائده: ۶۵.
[۲]. الأعراف: ۱۸۱.
[۳]. تفسیر العیاشی: ج ۱ ص ۳۳۱ ح ۱۵۱، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۷، ص ۴۶.