فرقه پژوهی
در بخش اول نسبت به خشم الهی در کتاب مقدس در امور مالی و مادی صحبت به میان آمد و بیان شد که کتاب مقدس حتی در غیر امور معنوی، خدایی را معرفی می کند که ممکن است خشمگین شده و انسانی را عقوبت کند. در ادامه بخش اول به بررسی فقراتی دیگر در غضب و رحمت خداوند از کتاب مقدس می پردازیم.
خشم و عقوبت الهی، پیش فرض خدای کتاب مقدس
درکتاب مقدس اینچنین بیان می دارد که ” آنکه به پسر ایمان آورده باشد، حیات جاودانی دارد و آنکه به پسر ایمان نیاورد حیات را نخواهد دید، بلکه غضب خدا بر او می‌ماند “[1]
از این فقره استفاده می شود که، تنها کسانی می توانند از غضب خداوند رهایی یابند که به او ایمان آورند. یعنی غضب خدای کتاب مقدس بر هر شخصی استوار و ثابت است، مگر اینکه ایمان بیاورد. به بیانی دیگر پیش فرض کتاب مقدس در معرفی خداوند و مراوده ای که با انسان ها دارد، اینگونه است که هر انسانی تحت غضب خداوند قرار دارد و مستحق عقاب الهی می باشد! مگر اینکه تلاش کند و خود را نجات دهد.
این برداشت از کتاب مقدس، همسویی و تطابق کاملی با آموزه ی “گناه نخستین” [2]در مسیحیت دارد. مسیحیان با توجه به این آموزه تمامی انسان ها را داخل در تاریکی، فساد، گناه و بدبختی می دانند؛ به گونه ای که هر کسی ناپاک و نجس خوانده می شود چرا که طبق عقیده ایشان آدم گناه کار بوده و گناهش دائما همراه هر انسانی خواهد بود.
درنتیجه کاملا منطقی است که کتاب مقدس در بخش عهد جدید، غضب الهی را پایه و اساس رویکرد خداوند به انسان ها بداند. در این رابطه خداوند یک نگاه بدبینانه ای به انسان ها دارد و این انسان ها هستند که باید خود را به خداوند ثابت کنند تا خداوند هم رحمت خود را شامل ایشان گرداند.
یکی از راه هایی که می توان از طریق آن به اهتمام داشتن کسی نسبت به موضوعی پی برد، میزان تکرار و تاکید آن شخص، بر واژه هایی می باشد که ذکر کرده است. به عنوان مثال اگر کسی دائما از گیاهان صحبت می کند، این امر نشانگر اهتمام آن شخص به گیاه و طبیعت می باشد.
در قرآن کریم و آموزه های اسلامی، شاهد تعالیم بسیار گسترده و پرتکراری هستیم که در مورد رحمت الهی و مهربانی خداوند نسبت به مخلوقاتش مطرح شده است. گستردگی این واژه ها به همراه مضامین بسیار غنی و دلربای آن، باعث می شود که هر انسانی با هر خصوصیتی، محو خدای رحمان شود. به عنوان مثال، تنها واژه “رحیم” و”الرحیم” بدون احتساب مشتقات آن 207 بار در قرآن ذکر شده است. تاکیدی که خداوند در شروع هر سوره بر رحمانیت و رحیم بودن خود دارد، دائما ورد زبان هرمسلمانی بوده و تکرار می شود.
اما نکته مهم در موضوع ما، پیش فرضی است که خداوند رحمان، به ما تعلیم می دهد. در واقع واژه “رحمن” و “رحیم” که دائما تکرار می شود، هر دو دال بر رحمت خداوند هستند، با این تفاوت که “رحمن” واژه ای در دلالت بر رحمت عام خداوند بر جمیع مخلوقاتش بوده و “رحیم” واژه ای در دلالت بر رحمت خاص خود بر مؤمنین می باشد!
به تعبیری دقیق تر، اگر کتاب مقدس پیش فرضش در مورد انسان ها غضب می باشد، خداوند قرآن کریم، نه تنها پیش فرض را رحمت الهی معرفی می کند، بلکه در عین بی دین و ایمان بودن انسان های دیگر، خداوند را نسبت به ایشان رحمن معرفی می کند! به این معنی که خداوند هر لحظه و در هرجا نسبت به غیر مؤمنین هم نظر لطف داشته و این خداوند است که مشتاق توبه و بازگشت بی دینان به سوی خداوند می باشد.
در فرازی دیگر از دعای جوشن کبیر می خوانیم “یامَن سَبَقَت رَحمَتُه غَضَبِه“[3] ای کسی که رحمتش بر غضبش سبقت دارد! همانطور که صریحا ذکر شده رحمت خداوند همیشه و در ابتدا نسبت به همه انسان ها وجود دارد و غضب الهی در مرتبه آخر و در صورت لجبازی شخص خلافکار و گناهکار شامل حال او خواهد شد.
البته شایان ذکر است، ما در کتاب مقدس شاهد فقراتی در بیان مهر ومحبت خداوند می باشیم، وطبق عقیده ما که کتاب مقدس را تحریف شده می دانیم، فقراتی مقدس در کتاب مقدس وجود دارد که تعالیم حقیقی را بیان می دارد، بدون اینکه خداوند را با پایه غضب معرفی کرده باشد. ولی مسیحیت شیطانی تبشیری صهیونیستی، با نادیده انگاشتن آیات و روایات فراوان درمورد رحمت و محبت خداوند در اسلام، دائما در حال تخریب و سیاه نمایی هستند، و بدون اینکه هیچ إبایی از دروغ گفتن داشته باشند و بدون هیچ اشاره ای به رحمت خداوند که در قرآن و سنت اسلامی که در کتب و منابع اصیل ما وجود دارد، خدای اسلام را خدای خشونت و خدای کتاب مقدس را خدای محبت معرفی می کنند.
یعنی باید گفت مسیحیت تبشیری، نه فقط در صدد تغییر و تحریف بیشتر مسحیت بوده بلکه فرقه ای شیطانی در راستای اهداف استکبار و صهیونیسم جهانی می باشد.
[1] – یوحنا 3:36
[2] خوردن از میوه ممنوعه توسط آدم علیه السلام در بهشت.
[3] – فراز 19 دعای جوشن کبیر