جومونگ، یانگوم، بیتیاس (BTS) و اکسو (EXO)، اینها تنها گوشهای از اسمهایی بودند که در دهه ۱۹۹۰ میلادی، تحت عنوان موج کرهای (Hallyu) پایهریزی شدند و به مرور زمان رشد کردند و به نقاط مختلف جهان رسیدند.
این موج با «کیدرام» (K-drama)؛ یعنی صنعت فیلم و سریال کرهای در ایران شیوع پیدا کرد و امروز با «کیپاپ» (K-pop)؛ یعنی صنعت موسیقی کرهای توسعه پیدا کرد.
(Hallyu) سه هدف اصلی دارد:
- ارتقای قدرت نرم کره جنوبی
- ارتقای وجهه جهانی
- تقویت نفوذ فرهنگی و اقتصادی
برای دستیابی به این اهداف، دولت کره جنوبی حمایت بسیار زیادی برای فراگیر شدن این موج انجام داد. کیپاپ یا موسیقی پاپ کرهای، تحت تأثیر سبکهای مختلف موسیقی از سراسر جهان بوده از جمله: اکسپریمنتال (experimental)، راک (Rock music)، جَز (Jazz)، گاسپل (Gospel)، هیپهاپ( hip-hop)، آر اند بی (R&B)، رقص الکترونیک (Electronic dance music)، فولک (Folk music)، کانتری (country music)، کلاسیک و… .
بر اساس گزارش موسیقی جهان در سال ۲۰۱۹ از «فدراسیون بینالمللی صنعت فونوگرافی»، کی پاپ در جایگاه ششمِ ده بازار موسیقی برتر جهان قرار گرفت و در سال ۲۰۲۰ رکوردشکنی را تجربه کرده و با رشد ۸/۴۴ درصدی، سریعترین رشد سال را در میان بازارهای بزرگ جهان داشت.
جذابیت ظاهر، تعامل با طرفداران، تیم حرفهای طراحی چهره، لباس و اندام، هدفگیری ضمیر ناخودآگاه مخاطب، جذب سطوح مختلف فکری، ترویج هویت جنسی پنهان، افراط در استفاده از انگارههای ذهنی مبتنی بر آزادی، رهایی، بیقیدوبندی و… از جمله علل موفقیت کیپاپ است.
هرچند برخی ادعا میکنند که کیپاپ تنها اهداف اقتصادی دارد، اما در واقع اینگونه نیست و در قسمت بعد به برخی از آسیبهای آن از جمله، عقبه فکری آن که ریشه در شبهمعنویت انحرافی شرقی دارد و توسط برخی از گروهها ترویج میشود و برخی از آسیبهای ظاهری و اعتقادی آن مرور میشود.
ارتباط با ما: ferghepajoohi@gmail.com