فرقه پژوهی برداشت از بهائیت در ایران:
چندی قبل گزارشی از تلاش بهائیت در گسترش نفوذ فرقه با ایجاد مهد های کودک بی نام نشان بدون مجوز در ایران بودیم و البته بعد از دستگیری عناصر اصلی دخیل در این اقدام غیر قانونی داد و فریاد و جیغ بنفش رسانه های معاند در حمایت از این فرقه ضاله در رسانه ها بازتاب ضربه کاری به تشکیلات بود.
البته تبلیغ اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان است که در نزد آنان جایگاه والایی دارد. بر اساس تعالیم بهائی، زن و مرد باید در تحصیل فنون تبلیغ تلاش نموده و همه‌ی همت خود را صرف این کار نمایند.
مبلغین بهائی برای رخنه در میان مردم، از سوی رهبران بزرگ مذهبی خود مأمور شده‌اند تا با چهره‌ای عوام فریبانه و برای آن که کسی متوجه بی‌محتوایی سخنانشان نشود، بذر را درون زمینی بپاشند که عاری از آموخته‌های عقلانی و وحیانی باشد تا مقابل آن عکس العملی نشان ندهند: «تا سمع نیابید، لب نگشائید و تا ارض طیبه مبارکه مشاهده نکنید بذر حکمت را ودیعه نگذارید».(1)
به مبلغان بهائی توصیه می‌شود برای آن که مشت‌شان در مناظرات باز نشود، اجازه بدهند طرف مقابل سخن خود را شروع کند و فقط در اثبات ادعاهای خود سخن بگویند و از سوال و جواب پرهیز کنند: «جز ادله اثباتیه لازم نه… باب هدایت و نجات عملی، جز این علم لازم نه، هرکه بطلبد و یا سوال کند خطا کرده».(2)
آن‌چه میرزا حسینعلی و فرزندش عباس افندی به بهائیان آموخته‌اند، آن است که راه تبلیغ، با چهره‌ای نفاق‌آلود خود را آن‌گونه که باعث جذب و کشش مخاطب می‌شود، نشان دهند نه آن گونه که در واقع هستند. لذا به کسانی که دارای پست و سمتی هستند و از مکنت و جایگاهی برخوردارند، توصیه می‌کند چهره‌ای زاهدانه از خود نشان دهند: «هر نفسی که اراده‌ی تبلیغ نماید، اگر متوجه به سمتی است، باید ظاهر را از اشیاء دنیا کلها و باطن را از ذکرش مقدس و منزه نماید».(3)
مبلغین باید برای فریب مردم و پیروان فرقه‌های مختلف، عقاید خود را مخفی داشته و همگام با عقاید او پیش روند: «با هر فرقه باید معاشرت کند و با آن‌ها مماشات نماید تا میان ناس نفوذ و رسوخی پیدا کند».(4)
آن‌ها می‌بایست چهره‌ی خود را با حسن اخلاق آراسته تا دیگران شیفته مرام و اخلاقشان شوند.
پی‌نوشت:
1-محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، بی‌جا: بی‌نا، 128 بدیع، ص 73.
2-همان، ص 80.
3-همان، ص 69.
4- همان، ص 87.