محوریت قطب و رئیس گروه در معنویتهای دروغین
حقیقت عرفان توحید و توحیدگرایی است و در آن راههای وصل به خداوند متعال و تقرب به او معرفی میشود اما مدعیان دروغین خود را بهعنوان ولینعمت و کسی که صاحباختیار مریدان است، مطرح میکنند و با انجام برخی کارهای فوقالعاده باور این امر را در میان مریدان تقویت مینمایند.
بنابراین بهٔجای آنکه خداوند قادر متعال، بهعنوان منشأ همه قدرتها و صاحباختیار معرفی شود، عملاً رئیس گروه و قطب جایگزین آن میشود.
طرح سخنان رازآلود در معنویتهای دروغین
یکی از ویژگیهای این گروهها طرح سخنان مبهم و رازآلود است که بدین وسیله با مشخص نشدن منظور از این سخنان، رئیس و قطب در نظر پیروان، بزرگ جلوه کرده و با توهم عدم درک سخنان به نوعی مریدان احساس حقارت و کوچکی مینمایند.
رویارویی معنویتهای دروغین با ادیان الهی
هدف و کارکرد گروهها و فرقهها متضاد با اهداف ادیان الهی است، به همین سبب آنان همواره ادیان الهی را سد راه خود میدانند و به انحای گوناگون در صورت توان از طریق علمی و همچنین عملاً با ادیان الهی به مبارزه میپردازند؛ اگرچه در ظاهر و بهطور صریح آن را ابراز نمیکنند و در همین راستا شاهد هستیم که ارزشهای دینی را عملاً واقعی ندانسته و ادعا میکنند، بدی یا خوبی رفتارهای اختیاری انسان وابسته به میل و سلیقه افراد و یا حداکثر به قرارداد جمعی وابسته است. نتیجه سلیقهای و نسبی دانستن ارزشها، اعتقاد به کثرتگرایی است.
کثرتگرایی در معنویتهای دروغین
یکی از وسیلههای کارآمد فرقههای مذکور برای رویارویی با ادیان الهی، تبلیغ کثرتگرایی است. اظهار این نکته که هر فرقه و گروهی بهرهای از حقیقت دارد و عرفانهای مختلف اسلامی، هندی و… با یکدیگر از این حیث تفاوتی ندارند و طرح این سخن که راههای رسیدن به خداوند بسیار است سبب رنگ باختن شریعت و دینداری در میان طرفداران میگردد و آموزههای پیامبران الهی در نظر آنان سست میگردد. متأسفانه نمونههایی فراوان از ترک نماز و گذر از حدود شرعی در میان پیروان افراد مدعی مشاهده شده است.
خارج شدن از حیطه شرعی در مناسک (طرح مسائل جنسی و سماع و رقص و….)
در آیینهای نوظهور معنوی، شاهد طرح گرایشها و میل جنسی با عنوان و نام «عرفان» هستیم؛ چیزی که پیش از این با عرفان که معنای پاکدامنی و معنویت و تمایل به خداوند را در ذهن تداعی میکرد، کاملاً در تضاد است. آموزههای مکتب «پائلو کوئلیو» و « اُشو» شاهد این سخنان است.
همچنین انجام مراسمی که رقص، آواز خوش و آهنگهای دلنواز، از جمله برنامههای آن است، با این توجیه که دل صفا یافته و حضور قلب بیشتر شود و شور عرفانی و حال روحانی ایجاد ایجاد میگردد، از ویژگیهای برخی دیگر است؛ مواردی که خلاف شرع مقدس اسلامی است.
اما با این گفتهها که در سماع کمکم عبارات و اصوات فراموش و توجه انسان از عالم مادی به عوامل روحانی جلب میشود و یا اینکه در قلب انسان حالت وجد و سرور ایجاد شده و در قلب و جوارح موجد حرکات است و… در واقع سخنانی برای توجیه کارهای خلاف شرع هستند که با روح ادیان الهی بویژه اسلام مخالف است و در حقیقت برای تخدیر روح انسانها از آن استفاده می کنند.
ارتباط با ما: ferghepajoohi@gmail.com